Lucas Sloot is in keunstner dy’t foaral mei hout wurket. Yn it begjin seach er de wurken dy’t er makke mear as konstruksjes as bylden en dat is ek te sjen yn syn wurk. De houten kopijen fan deistichs infrastruktuer lykas heechspanningsmasten en lantaarns jouwe in protte romte yn materiaal, mar troch it kopiearjen is de byldhouwerige frijheid dêrfan beheind.
It lêste jier hie er mear behoefte om in byld te foarmjen. Dat is er begûn te dwaan troch ynteressante ûnderdielen dy’t yn de kopijen sitte, op ‘e nij nei te meitsjen, mei mear frijheid foar mysels yn it meitsjen fan de foarm. Sa is bygelyks ‘Half krommetje’ ûntstien út de rige ‘Isn’t this where we met?’, in rige houten lantaarnpoalen wêr’t de kromme foarm fan it hout in part fan it byld wie. Hy sjocht dizze taastberens fan wurk as iets dat syn wurk spesifiek by him pas makket. As in yntinsyf ferbân tusken him en it wurk.
Yn syn praktyk wurket Lucas fanút it idee ‘ik yn ferhâlding ta oaren’. Hjiryn siket er nei wat er foar oaren betsjut en wat oaren foar him betsjutte. Krekt saakkundich in plak sykje yn de wrâld. Dit is gjin transaksjonele útwikseling, mar in sykjen nei wat foar ynfloedstochten jo op elkoar hawwe yn in netwurk fan ferhâldingen. Hy tinkt dat hast alle ferhâldingen jo opbouwe en ûntwikkelje, de measte gelokkich yn posityf opsicht. Lang net alle ferhâldingen binne tusken minsken ûnderling. Se kinne ek mei bistek (net-minsklike wêzens), planten of hielendal ynerte objekten wêze. Al dizze dingen hawwe ynfloed op jo tinzen en hanneljen, dêrom sjocht er dy as in ferhâlding dy’t jo mei wat hawwe. Sommige ferhâldingen binne bewuster as oare, sommige wurde mear weardere as oare. Bepaalde objekten persoanifisearje minsken troch’t jo der in namme oan jaan.